Een tijd geleden was ik in Kenia en daar heb ik een training mogen geven. Training geven op een externe locatie, dat is dagelijkse kost, maar dit was even andere koek. Hoe kwam ik in Kenia terecht? Nairobi is het tweede thuis van mijn zus Nelleke. Zij heeft er onderzoek gedaan naar motivatiebronnen van de jeugd in Mathare, een enorme sloppenwijk in Nairobi. De motivatiebronnen uit de kansarme omgeving zet ze in Nederland in om mensen in een kansrijke omgeving te inspireren. De uitkomsten heeft ze verwerkt in het boek My drive in life.
Het was mijn eerste bezoek aan Afrika. We bezochten de plekken off-the-beaten-track en ik kwam in contact met het echte Keniaanse leven. Van mijn oorspronkelijke beeld van het leven in Kenia bleef niks over. Na tientallen levensverhalen werd het me steeds duidelijker. Ik was er niet om hen iets te leren, maar zij hebben mij iets geleerd.
- Leef in het nu. Ongeacht je struggle. Ongeacht je omstandigheden. Ongeacht je setbacks. Je staat op, je veegt het van je af en je gaat door en blijft lachen. Veel van onze zorgen zijn lachwekkende first-world problems, gecreëerd door mensen die niet beseffen hoe veel geluk ze hebben, simpelweg door het feit dat ze hier geboren zijn.
- It’s up to you. Niemand anders gaat het voor je doen. Jij bent verantwoordelijk voor je eigen geluk. En je hebt er helemaal niks buiten jezelf voor nodig. De ervaring is de ervaring. Niet het verhaal dat we erom heen creëren in ons hoofd, waarmee onszelf onbewust saboteren.
- Keep it simple. Gelukkig zijn is misschien niet altijd makkelijk, maar wel eenvoudig. Ik zag daar ingrediënten die je ook bij Hollanders ziet, als ze op de camping staan. Geen televisie, weinig luxe, je leeft buiten en je leeft dicht op elkaar. Zeker na de eerste ontstressweek vinden we het leuk om vrienden te maken. Samen te eten en samen te drinken. Verbinden. En ja. Dat telt. Je denkt aan het einde van je leven niet terug aan die nieuwe iPad, maar wel de mooie momenten die je samen hebt beleefd.
- Zorg voor elkaar. Wat ze bij ons in Twente noaberschap noemen, daar hebben zij een kunst van gemaakt. Je staat in voor elkaar. Je helpt elkaar. Je deelt het eten, het geld, de zorg voor je kinderen. Kinderen breng je samen groot. Als kind wordt je dag geëvalueerd op basis van wat de buurvrouw of je tante van je heeft gezien.
- Keep dancing. Tijdens een kleine energizer in de training ontaard het juichen van het winnende team in een swingende dans. Ik kan je zeggen dat ik me nog nooit zo blank heb gevoeld. Dansen doen ze er de hele dag. Hoofd uit. Hart aan. Het is een way-of-life. Als je als Keniaan teveel hebt gewerkt (want keihard werken kunnen ze) vraagt de dokter je niet voor niets: “When did you stop dancing?”
Voorlopig laat dit land me nog niet los. In november ga ik weer, ditmaal met een hele groep. Ik kijk er onwijs naar uit!
